Hecht, hechter, hechtst. Onder de categorie overtreffende trap (hechtst) mogen we de Apeldoornse familie Bolsenbroek scharen. Een uitermate gezellig gezin, dat harmonisch in elkaar steekt. En dan hebben we het over vader Ap (74), moeder Henny (73) en de kinderen Miranda (49) en Maurice (46).
Henny, Miranda en Ap, allen werken of hebben gewerkt bij de belastingdienst
Het omroephok van AGOVV is een domein waar de twee dames zich thuis voelen. Miranda is al enige jaren geleden op de stoel van Henny gaan zitten. Net als haar moeder heeft ze zich ontpopt tot een bekwame spreekstalmeesteres.
Nu zijn er nog veel meer opvallende overeenkomsten te melden. Miranda werkt bij de Belastingdienst, net als in het verleden haar vader en moeder. Het drietal geeft bij vrijwel iedere wedstrijd van het eerste acte de présence en ze zijn net als Maurice, de jongste telg, fans van Feyenoord. Zware tijden dus voor de koude kant in de hoedanigheid van schoonzoon René Hulshoff, die Ajax ondanks alle Amsterdamse sof door dik en dun trouw blijft.
Als een volleerd barman tapt Maurice een gerstenat voor een bezoeker
De kleine plagerijen met de Bolsenbroekjes over 010 en 020 zal deze Blauwen-klant voor lief moeten nemen. Zijn zwager is op dit moment wat AGOVV betreft meer een man van de zijlijn. Dat heeft voor een groot deel met zijn werk (onregelmatige diensten) te maken. Hij is ook de enige van de vier die niet voor de Belastingdienst heeft gekozen. Maurice heeft zijn zinnen op het openbaar vervoer gezet en zit achter het stuur van de bus. Als niet-spelend lid pakt hij als toeschouwer met enige regelmaat een wedstrijdje van het vlaggenschip van de vereniging mee en hij heeft in het verleden wel eens een bardienst gedraaid. Hij draagt daarnaast het wielrennen een warm hart toe. Zo’n 25 jaar geleden voetbalde hij samen met vader Ap in het vierde. En hij was een fervent zaalvoetballer. Maar bovenal is Maurice vader van Jurre en dat betekent de derde generatie met blauw bloed.
Miranda en Maurice kijkend naar een training van de jongste mannelijke Bolsenbroek-telg
Staat van dienst
De staat van dienst van Ap is lang. Al 63 jaren waart hij in diverse vermommingen rond op Berg en Bos. Een greep uit zijn blauwe leven: trainer van de B2, leider van de A1, 10 jaar leider van het eerste, grensrechter en vooral in zijn jonge jaren een speler die zweefde tussen de elftallen 1 en 2. Een hoogtepunt? ,,Een reisje met de jeugdselectie naar Berlijn.’’ Maar ook nog een man met toekomst, want het voetballen is hij niet verleerd. Een sprintje is er niet meer bij, een tackle als verdediger evenmin, maar hij staat zijn mannetje in het team van het walking football.
Ergens moet hij tijd over hebben gehad om Henny het hof te maken. Voor haar een memorabel moment, want voordat ze Ap leerde kennen, was het voetbalveld voor haar onbekend terrein. Eenmaal binnen de hekken van Berg en Bos veranderde haar wereld op slag. Zo hield ze het 15 jaar vol als omroepster. Hoogtepunt? ,,Het WK voetbal voor militairen.’’
Enige tekst en uitleg is hierover noodzakelijk. Niet zo heel ver voor de eeuwwisseling bestond dat nog: militaire elftallen van veelal dienstplichtige soldaten (Jan Mulder van Anderlecht was er één) die de clubkleuren op daarvoor bestemde momenten verruilden voor een nationaal plunje. Nederland werd ooit getraind door Jan Zwartkruis, die het later in zijn carrière schopte tot bondscoach van het ‘grote Oranje’. ,,Ik herinner me nog heel veel Turkse supporters op Berg en Bos’’, blikt Henny terug. ,,Ook bij wedstrijden tegen Ajax en Feyenoord (oefen- en bekerduels) heb ik omgeroepen. Zaten er toch mooi zo’n 9000 toeschouwers.’’
September 2023, Ap pakt nogmaals de vlag voor de hoofdmacht op tijdens een uitwedstrijd tegen NSC Nijkerk
malaise
Met haar Ap heeft ze ook een hele tijd deel uitgemaakt van ‘de Sportbrief’, de redactie van het clubblad dat toen nog gebruik maakte van ouwe typ- en stencilmachines. Hoogte- en dieptepunten deelde en deelt Henny met haar echtgenoot. Zo was daar het droevige afscheid van het betaald voetbal, een faillissement dat de amateurtak in de malaise meesleepte. ,,We hielden vrijwel geen pupil meer over.’’
Hoe anders is het nu. AGOVV floreert als vereniging als vanouds. Maurice is van mening dat de club wel heel groot aan het worden is. ,,Maar ik vind het altijd fijn om hier te zijn. Ik voel me hier thuis.’’
Met zijn zus (ooit verkocht ze snoepjes in de schaduw van de tribune) heeft hij een zeer hechte band. Eens per jaar trekken ze er samen op uit, met een tentje richting de Franse Alpen en de Alpe d’Huez, waar Maurice op zijn fiets de bergen bedwingt. Onderweg houdt Miranda een bidon gereed. En dan is er ook nog de hobby van Ap: vissen. Af en toe houdt Henny hem gezelschap. ,,Maar dan moet het wel mooi weer zijn. Eh, heel mooi weer.’’
Dat er zich boven hun favoriete team donkere wolken samenpakken en er om lijfsbehoud geknokt moet worden, deert de Bolsenbroekjes niet. Dat was min of meer ingecalculeerd. Ze hopen dat tegen de zomer van komend jaar de zon alsnog zal schijnen. Door weer en wind zullen ze hun cluppie steunen. Uit en thuis.
