Nog even en dan is Daan Bosch (17) in de greep van andere tijden. Met zijn HAVO-diploma op zak spoort hij straks naar Amsterdam. Een studie commerciële economie houdt hem daar minimaal vier jaar bezig. Maar wie denkt dat hij naast zijn studie in de hoofdstad de bloemetjes buiten gaat zetten, heeft het goed mis. Hij blijft als geboren Amsterdammer niet alleen Apeldoorn trouw, maar ook zijn cluppie. Als het aan Daan ligt op een hoger niveau dan nu het geval is.
Daan twijfelt geen moment als zijn eindexamen ter sprake komt. Over een handvol weken heeft hij z’n HAVO-diploma op zak. Geen probleem. Als hij iets gemotiveerder was geweest had hij het hogerop kunnen zoeken. Maar als je niet zo goed in je vel zit en je het mede daardoor hebt verprutst (,,ik heb er nu best wel spijt van dat ik het op school heb laten lopen’’) zit er voor hem geen papiertje van het VWO in. ,,Het verschil tussen HAVO en VWO is behoorlijk groot. Doe je op het VWO één dag je huiswerk niet, dan merk je dat al. Op de HAVO kon ik het makkelijk bijbenen.’’
Niet dat hij er zwaar om rouwt. ,,Ik wil uiteindelijk ondernemer worden. Ik zie wel hoe het allemaal gaat. Zo is het ook als voetballer. Ik heb een aantal jaren geleden meegelopen bij Vitesse en Go Ahead Eagles, maar ze vonden mij blijkbaar toch niet goed genoeg. Maar ik denk wel dat ik meer kan dan nu. Ik speel bij onder 19 in het tweede team. Dat is een echte vriendenploeg, waarin ik met veel plezier heb gespeeld. Dat team dreigt nu uit elkaar te vallen, omdat er jongens weggaan. Dat komt ook door studie. Ik wil in Apeldoorn blijven wonen en bij AGOVV blijven voetballen. Ik heb hier als F’je al gespeeld en ben er ook weer teruggekomen na een onderbreking bij Robur. Ik heb regelmatig meegedaan met het eerste van onder 19 en ik denk dat ik dat niveau wel aankan.’’
Als een volleerd nummer tien bekijkt Daan waar hij de bal kan gaan plaatsen
Sterker nog, zijn ambitie houdt niet op bij de junioren. Hij schreeuwt het niet van de daken dat hij in AGOVV1 als nummer tien van grote waarde kan zijn. De zeer bescheiden Daan denkt eerst na voordat hij wat zegt. Maar hij glimlacht als hem wordt gevraagd of ze hem bij de profclubs uit respectievelijk Arnhem en Deventer hebben onderschat. ,,Dat weet ik niet, maar in mijn achterhoofd speelt wel dat ik ook als voetballer wat wil bereiken. Ik weet heus wel dat geen enkele BVO op mij zit te wachten, maar binnen AGOVV kan ik denk ik de lat wat hoger leggen. Hoe hoog, geen idee, dat wil ik juist uit gaan zoeken.’’
Een jongen met ambitie dus. Maar ook eentje die van mening is dat hij bepaalde kwaliteiten heeft en die wil hij aanspreken door wat serieuzer in het leven te staan. Met andere woorden: de kansen te pakken die zich voordoen. En dat betekent voor Daan dat hij niet op één paard gaat wedden. Zowel zijn studie als de voetballerij verdienen tijd en aandacht. Stappen in Amsterdam ja, maar wel met mate. Geen kolkend studentenleven, maar zo nu en dan een bezoekje aan de kroeg. ,,Ik ben toch al geen grote stapper. Voor het uitgaan ga ik niet naar Amsterdam. Dat heeft een andere reden. Ik ben er geboren en de stad is me blijven trekken.’’
Hij verhuisde al piepjong naar Apeldoorn. Zijn vader en opa waren goeie handballers. Maar Daan en later ook zijn twee jongere broertjes zouden voor voetbal kiezen. Een vriendje dat hem meenam naar Berg en Bos gaf hem een zet in de rug. ,,Ik vond het er meteen heel leuk.’’
Bij AGOVV viel hij al snel op. Scouts van Vitesse en FC Twente zagen het wel in hem zitten, maar vader Bosch hield de boot af. ,,Dat heb ik achteraf pas gehoord. Mijn vader vond me, was toen negen, nog te jong. Ongeveer een jaar later ben ik naar Robur gegaan, waar mijn broertjes voetbalden. AGOVV had op dat moment geen elftal voor tien- en elfjarigen. Er waren weinig jeugdteams meer over. Het was ook een fase waarin ik voetbal minder leuk begon te vinden. Het plezier verdween. Dat had ook met privéomstandigheden te maken. Maar op het moment dat we weer naar AGOVV konden terugkeren met een vriendenteam kwam dat plezier ook weer helemaal terug. Met een stuk of vijf, zes jongens met wie ik ook al in de F-jes had gespeeld en wat andere vrienden zijn we een gesprek met Gert Sangers aangegaan. Ik had AGOVV altijd een mooie club gevonden en ik was blij dat we welkom waren.’’
Daan showt zijn in de F-jes gedragen pupil van de wedstrijdshirt
Nu het einde van het schooljaar en het voetbalseizoen nadert, kijkt Daan vooruit. Zijn besluit staat vast: studeren in Amsterdam, wonen en voetballen in Apeldoorn. Hard studeren, weinig stappen en tijdens stages straks zoveel mogelijk kennis opdoen. Doorstuderen na HBO? Hij weet het nog niet. Wat hij wel weet is dat hij ondernemer wil worden. Na eerst een tijdje in loondienst te zijn geweest. En dat hij een antwoord wil krijgen op iets waar hij zelden over praat, maar wat hem als nummer tien op het veld wel degelijk bezighoudt. ,,Waar ligt mijn grens? Ik heb de wens om ooit het eerste van AGOVV te halen.’’ Een springplank Daan naar hoger? Hij lacht. ,,Geen idee. Ik heb in AGOVV onder 23 gespeeld en dat ging best goed. Eerst mij maar eens focussen op het eerste elftal. Dat is naast een studie al pittig genoeg.’’
