Hannie en Jan, een paar apart
Ze mag dan wat moeilijk uit haar woorden komen, op haar mondje gevallen is Hannie van Luttikhuizen bepaald niet. Met enige regelmaat laat ze kritische geluiden in de kantine horen. ,,Maar ze luisteren lang niet altijd naar me’’, zegt de 73-jarige met het elan van een jonge vrouw die niet vies is om haar handen vuil te maken. Als het aan haar ligt wordt ze binnen afzienbare tijd ‘chef-huishouding AGOVV’ waarbij ze alle steun mag verwachten van haar echtgenoot Jan (76) met wie ze al ruim 55 jaar lief en leed deelt.
Om maar met het leed te beginnen. Een jaar of vijftien geleden bracht een scanonderzoek in een academisch ziekenhuis aan het licht dat Hannie’s mond werd geteisterd door een levensbedreigende tumor. Ze was ook nog eens kort daarvoor getroffen door twee, elkaar snel opvolgende tia’s. Maar ze kan het zoveel jaar na dato navertellen. Zij het met enige moeite. Haar tong is vastgezet, haar onderkaak al tijden tandeloos, maar ieder woord is raak. Of het nu gaat over wasmachines, bakken van een cake of het bestieren van een kantine, Hannie heeft genoeg kennis en levenservaring in huis om duidelijk aan te geven dat vrijwilligerswerk allesbehalve vrijblijvend is.
Jan & Hannie in hun 'natuurlijke' habitat
Neem nu de wasmachine in het washok dat eigenhandig door Hannie en Jan is gewit en van vloerbedekking is voorzien. De wasmachine zit weliswaar vol met technische snufjes, maar het apparaat haalt het volgens Hannie niet bij zijn voorganger uit het pre-digitale tijdperk. ,,Die wasmachine was lang niet zo traag en dat is te merken. We zijn veel meer tijd kwijt en dat is jammer. We hebben het al druk zat.’’
SAMEN
Iedere dinsdag- en donderdagavond doet Hannie samen met haar Jan de was van drie prominente elftallen en een zaalvoetbalteam. Tussendoor speelt Jan een potje biljart en vult zij zakjes snoep die gretig aftrek vinden. De was wordt netjes door de voetballende heren aangeleverd. Zoals Hannie dat wil: geordend. Zo niet, dan volgt een gele kaart in de vorm van een terechtwijzing en herhaling betekent dat de onwillige het voortaan zelf mag doen. Met de volle instemming van Jan.
Onder het mom, meedoen is belangrijker dan winnen, legt Jan op donderdagavond graag een biljartje
Ondertussen maakt Hannie tal van zakjes snoep die later weer gretig aftrek nemen
BLAUWE MAANDAG
Jan is ook nog steeds een actieve voetballer. Bij de 55-plussers is hij één van de oudsten. Hardlopen is volgens de spelregels van walking football verboden, de ex-rechtsbuiten van AGOVV 9 en het zaterdagteam van weleer passeert nu geen tegenstanders meer, maar laat vooral de bal het werk doen. In tegenstelling tot zijn vrouw die van vreemde voetbalsmetten vrij is en louter blauw bloed in de aderen heeft, was Jan ooit een blauwe maandag bij DDH in zuidelijk Apeldoorn actief. De Drie Hoefijzers, beroemd en berucht en reeds lang ter ziele. Hannie heeft overigens in haar jonge jaren ook tegen een balletje getrapt. Als jonge meid verdedigde ze de eer van de TIMA-fabriek in een jaarlijks bedrijventoernooi. Het stelde naar haar zeggen niet veel voor, maar damesvoetbal ligt haar nog steeds na aan het hart. Ze was ooit teamleidster van de AGOVV- vrouwen. Jan was er verzorger en beschikte over een indrukwekkend koffertje vol verbandspullen en aanverwante artikelen. ,,Of ik een EHBO-cursus had gedaan? Welnee, ik had alle vertrouwen in de natte spons. Dat koffertje kregen we van een sponsor. We hadden ook onze eigen scheids- en een grensrechter. En Hannie natuurlijk.’’
Elke vrijdag wordt er getraind door Jan met zijn makkers van het Walking Footballteam
Hannie kan er hard om lachen. Ach, ze deed al zoveel vrijwilligerswerk voor haar cluppie. AGOVV zit in haar bloed. Wellicht is ze voorbestemd. Want op de dag dat zij het levenslicht aanschouwde werd AGOVV oostelijk kampioen van Nederland en kon zich gaan opmaken voor de strijd om de nationale titel. Hannie’s carrière begon op Berg en Bos achter de kassa, Jan bestierde de fietsenstalling. AGOVV nam het op tegen opponenten van naam als Vitesse, NEC, Go Ahead, de Graafschap en PEC. ,,Mooie tijden’’, mijmert Jan. ,,Ik leerde Hannie kennen als supporter van AGOVV. We hadden een jaar verkering en zijn snel getrouwd. Onze bruiloft hebben we hier in de kantine gevierd.’’
VERANTWOORDELIJKHEID
Ook de dipjes bij hun club willen ze niet verzwijgen. ,,We zijn er een paar jaar uit geweest’’, zegt Hannie. ,,Toen ging het ook al over de kantine. Ik vind dat je verantwoordelijkheid moet nemen en de kop erbij moet hou’en. En als je dan daarvan wat zegt wordt dat niet altijd in dank afgenomen. Ook al doe je het in het belang van de vereniging. Want dat staat bij mij altijd voorop.’’
Hannie doelt op een beheerder die liever aan gene kant van de toog zat dan zelf bier te tappen. ,,En dat kan natuurlijk niet. We kwamen niet meer bij AGOVV, maar ik hield wat er gebeurde bij via de krant. Het bloed stroomt toch waar het niet kan gaan. Eens een blauwe, altijd een blauwe.’’
De twee vertellen over hun terugkeer rond de tijd dat het vlaggenschip stuurloos zwalkte in de vierde klasse van de amateurs. ,,Het voetbal was niet om aan te zien, maar dat is verleden tijd. Het gaat weer goed met de club. We slaan geen thuiswedstrijd van het eerste over.’’
Dit tot vreugde van de bestuurders die in het voetbalseizoen om de 14 dagen in de bestuurskamer mogen genieten van Hannie’s baksels uit eigen keuken. En op speciale avonden gaat zij rond met schalen vol hartige hapjes. ,,Wij zijn echte soldaten van de club’’, besluit Hannie, die met Jan nog mee hoopt te maken dat hun Blauwen weer toonaangevend zijn in het lokale voetbalwereldje. Ambitie is het echtpaar niet vreemd. ,,Als ze hogerop spelen bij de amateurs, dan zijn we dik tevreden. Met wat meer publiek erbij. Dat zou heel mooi zijn.’’
